Op donderdag zouden we Victoria ophalen vanaf het vliegveld in Proserpine, maar het liep anders. De liefde deed haar besluiten om haar midweekje Melbourne (voor een paar honderd AUD) om te boeken tot een complete week in het koude zuiden. Onbegrijpelijk, als je het Mike en Tanya vraagt. Jammer, als je het mij vraagt, want zouden we nu het door Mike geplande tripje naar Dingo Beach laten varen..? Nee, gelukkig niet! Mike heeft zelfs een vervanger voor Victoria weten te regelen. Tanya bleek vrij te zijn en wil graag mee. Dus, op vrijdagochtend zwoegen we eerst een paar uurtjes in de tuin en dan is het tijd om op jacht te gaan naar de barbecuespullen (die blijkbaar eens per honderd jaar gebruikt worden). Uiteindelijk weten we de campingborden terug te vinden in een duister hoekje van de enorme garage en ik neem met alle plezier de taak op me om het eetgerei eens ontzettend grondig af te wassen. Na wat gechagrijn en gekibbel (tussen Mike en Tanya), stap ik in ieder geval vol verwachting in de auto!

Dingo Beach is een plaat(s)je ongeveer 40 km ten noorden van Strathdickie. Het dorp ligt op Cape Gloucester tussen Blackcurrant Island en Manta Ray Island in een soort baai die wordt gevuld door een koraalrif genaamd (verrassend!) Black Currant-Manta Ray Reef. Als we de inhoud van de koelbox op de picknicktafel gedumpt hebben, word ik ineens omgetoverd tot chef (shit, ik kan helemaal niet zo goed barbecueën, laatst bij Aisa liet ik nog een hamburger door het rooster vallen..). Ik besluit eerst maar eens even de barbecue te inspecteren en wat blijkt, het is gewoon een soort grillplaat met een klein gat voor overtollig vet in het midden, makkie! Ik raap de lunch van de picknicktafel en kieper alle etenswaren op de barbecue, een paar keer omdraaien en klaar is kees! Het smaakt voortreffelijk volgens zowel Mike als Tanya.

Na de lunch maak ik wat foto's van het strand en van het net (tegen de kwallen) dat er nogal triest bijhangt door Debbie. Ook zien we een slang langs onze picknicktafel glibberen, het eerste giftige exemplaar dat ik in het wild spot, spannend.. Daarna stappen we in de auto om vervolgens ongeveer 150 meter verder weer uit te stappen. Mike vond het een goed idee om wat dichter bij te parkeren, zodat we minder ver hoeven te lopen (hoe lui…). We pakken ons gereedschap, handdoeken en een grote pot en daar gaan we. De stoet die we vormen moet er nogal vreemd uitzien, besef ik me ineens. Mike voorop als een echte Aussie met een hoedje op en handdoeken onder zijn arm, dan volg ik met mijn slippers in mijn ene hand en een hamer in mijn andere hand, ergens in de buurt van de auto blijft Tanya met haar knalrode handtas hangen, ze gedraagt zich als een toerist in eigen land en maakt foto's van alles (en niets).

We hebben vandaag niet zomaar uitgekozen, vandaag is het springtij, dan is de amplitude tussen hoogtij en laagtij het grootst, en met eb komen er dus stukken rif en rotsformaties boven water die normaal gesproken bedekt blijven. Een perfecte conditie om de grootste oesters uit de rotsen te beitelen! Mike doet het één keer voor en het blijkt heel simpel, je hoeft er alleen voor te zorgen dat je de schroevendraaier precies tussen de twee kleppen duwt en hameren maar. Mike zoekt een rots op en gaat genieten van de zon, Tanya en ik beitelen onze weg door de rotsen. Een paar uur zijn we zeker zoet, het geeft op een of andere manier onwijs veel voldoening als de klep opengaat en er een slijmerige oester tevoorschijn komt.

Tijdens onze oesterexpeditie spotten we krabben, mooie stukken koraal, sponzen, grote kuilen in het zand waar roggen zich eerder verstopt hebben en zeekomkommers (Mike pakt er één op en de komkommer in kwestie besluit dit niet leuk te vinden en spuugt een soort pus uit over Mike's arm, heel grappig). Aan het einde van de middag, als onze pot met oesters bijna vol is en vlak nadat ik dapper genoeg ben om er één geproefd te hebben, gebeurt er iets magisch! We zien een witpuntrifhaai (klinkt veel spannender in het Engels: Whitetip Reef Shark) in actie, het roofdier zit duidelijk achter "iets" aan, want we zien zijn vin wild heen en weer zwaaien en het grote lichaam spettert aan de oppervlakte. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik mijn camera op de rots bij Mike heb laten liggen.

Moe, maar voldaan (en niet verbrand) gaan we terug naar huis. In de auto vraag ik wat we eigenlijk gaan doen met de oesters, ik vond het niet vies, maar om ze nou allemaal zo op te eten, hoeft van mij nou ook weer niet. Tanya vertelt dat we er morgen oesterpannenkoeken van gaan bakken! Ik kan haast niet wachten…