Douchen
16/02/18 - Noorwegen 2018
De laatste nacht in ons hutje is heerlijk. Nadat ik gisteravond vanuit de hot tub van het noorderlicht heb kunnen genieten, heb ik de hele nacht fijn gedroomd over de groene gloed en over Brother Bear (dankzij deze Disneyfilm (2003) begon mijn fascinatie voor het noorderlicht immers).
Bij het ontbijt eten we van alles door elkaar onder het motto: het moet op! Voor mijn gevoel eet papa 7 eieren en hij tikt een paar glazen melk weg. Ik doe het met yoghurt, paprika en aardappeltjes die over zijn, geen super combinatie.. Na het ontbijt doet iedereen zijn eigen ding en wonder boven wonder zijn we al om 11:00 uur klaar om aan onze eerste afdaling te beginnen (helaas is Tor er dit keer niet om ons te helpen). Terwijl mama nog wat aanrommelt in onze hut, vertrekken papa en ik richting de auto, ik met mijn sneeuwschoenen aan mijn voeten, mijn backpack op mijn rug en een vuilniszak in mijn handen. Papa met zijn rolkoffer met sneeuwschoenen eraan vastgebonden. Halverwege verliest hij zijn sneeuwschoenen, waardoor mijn voorsprong wordt vergroot. Papa besluit de sneeuwschoenen dan toch maar aan te trekken. Als ik voor mijn gevoel al tien minuten bij de auto sta te wachten, komt hij eindelijk aangekakt, hoor.
Om 11:45 zijn we voor de tweede keer beneden en alles zit zowaar in de auto. We laten met pijn in ons hart het fantastische hutje van Tor achter en rijden gestaag richting het noorden! Eerst komen we langs Skaidi en dan volgen we de E6 in noordoostelijke richting, het is de langste route van heel Noorwegen en loopt van de Zweedse grens in de buurt van Oslo helemaal tot Kirkenes (bijna Rusland). Het is gek om te beseffen dat zo’n weg als deze de langste van het land is, zeker aangezien we onderweg maar een enkele auto tegenkomen. De landschappen veranderen steeds, het ene moment is het alsof we tussen de gletsjers in IJsland rijden, het andere moment begeven we ons langs de typische Noorse fjorden. Toch is één ding zeker: we voelen gewoon dat we dichter bij de noordpool komen. De lucht lijkt kouder te worden, er doemen steeds minder huizen in de landschappen op en alles wordt kaler.
Nadat we de E6 verlaten (die gaat verder richting het oosten) en de E69 richting het noorden volgen, staar ik alleen nog maar uit het raam. Tijdens de rit naar Honningvåg zie ik meerdere verlaten sneeuwscooters langs de weg staan (ik vraag me af wat er met de bestuurders is gebeurd). Verder zie ik meeuwen, kraaien en denk ik zelfs een zeearend gespot te hebben. Ik weet het niet zeker, maar ik blijf er vooral in geloven dat het écht zo was! Ik zoek de fjorden ook nog af naar orka’s, dolfijnen en walvissen, maar helaas, zonder resultaat.
Nadat we in het hotel aankomen, neem ik eerst een lange douche. In het hutje van Tor hadden we namelijk geen warm water en ook al was de hot tub heerlijk, veel schoner voelde ik me er niet door… Na de douche lummel ik een beetje aan en staar ik uit mijn raam over het fjord. Om 18:30 gaan we naar het restaurant van het hotel en eten we heerlijk(e vis).
Na het eten check ik voor honderdste keer mijn Aurora app. De voorspellingen zijn goed, alleen het is wel bewolkt… Ik sta om de zoveel minuten bij het raam, maar zie helaas niet veel. Om 20:30 hou ik het niet meer, ik moet naar buiten! Ik krijg papa en mama zover om mee te gaan en samen rijden we naar een donker plekje op een paar kilometer van het dorp af. Vanmiddag was het uitzicht hier adembenemend, maar in het donker zien we niet veel. Na even klunzen met mijn statief, wordt het poollicht langzaam duidelijker zichtbaar, het is gewoon wéér terug, ik besef me dat we ontzettend veel geluk hebben deze week. Foto’s maken lukt me niet echt en ik word een beetje chagrijnig, mijn handen voel ik nauwelijks nog door de kou en ik heb mijn statief inmiddels kapot gemaakt. Ik leg mijn camera maar weg en sta bijna op het punt om mopperend in de auto te gaan zitten, maar dan wordt het licht weer wat feller. Ik werp mezelf in de besneeuwde berm en kijk vanaf daar naar de mooie groene bewegingen. Het kan niet tippen aan hoe het gisteren was, maar ik word meteen weer gelukkig.
Bij het ontbijt eten we van alles door elkaar onder het motto: het moet op! Voor mijn gevoel eet papa 7 eieren en hij tikt een paar glazen melk weg. Ik doe het met yoghurt, paprika en aardappeltjes die over zijn, geen super combinatie.. Na het ontbijt doet iedereen zijn eigen ding en wonder boven wonder zijn we al om 11:00 uur klaar om aan onze eerste afdaling te beginnen (helaas is Tor er dit keer niet om ons te helpen). Terwijl mama nog wat aanrommelt in onze hut, vertrekken papa en ik richting de auto, ik met mijn sneeuwschoenen aan mijn voeten, mijn backpack op mijn rug en een vuilniszak in mijn handen. Papa met zijn rolkoffer met sneeuwschoenen eraan vastgebonden. Halverwege verliest hij zijn sneeuwschoenen, waardoor mijn voorsprong wordt vergroot. Papa besluit de sneeuwschoenen dan toch maar aan te trekken. Als ik voor mijn gevoel al tien minuten bij de auto sta te wachten, komt hij eindelijk aangekakt, hoor.
Om 11:45 zijn we voor de tweede keer beneden en alles zit zowaar in de auto. We laten met pijn in ons hart het fantastische hutje van Tor achter en rijden gestaag richting het noorden! Eerst komen we langs Skaidi en dan volgen we de E6 in noordoostelijke richting, het is de langste route van heel Noorwegen en loopt van de Zweedse grens in de buurt van Oslo helemaal tot Kirkenes (bijna Rusland). Het is gek om te beseffen dat zo’n weg als deze de langste van het land is, zeker aangezien we onderweg maar een enkele auto tegenkomen. De landschappen veranderen steeds, het ene moment is het alsof we tussen de gletsjers in IJsland rijden, het andere moment begeven we ons langs de typische Noorse fjorden. Toch is één ding zeker: we voelen gewoon dat we dichter bij de noordpool komen. De lucht lijkt kouder te worden, er doemen steeds minder huizen in de landschappen op en alles wordt kaler.
Nadat we de E6 verlaten (die gaat verder richting het oosten) en de E69 richting het noorden volgen, staar ik alleen nog maar uit het raam. Tijdens de rit naar Honningvåg zie ik meerdere verlaten sneeuwscooters langs de weg staan (ik vraag me af wat er met de bestuurders is gebeurd). Verder zie ik meeuwen, kraaien en denk ik zelfs een zeearend gespot te hebben. Ik weet het niet zeker, maar ik blijf er vooral in geloven dat het écht zo was! Ik zoek de fjorden ook nog af naar orka’s, dolfijnen en walvissen, maar helaas, zonder resultaat.
Nadat we in het hotel aankomen, neem ik eerst een lange douche. In het hutje van Tor hadden we namelijk geen warm water en ook al was de hot tub heerlijk, veel schoner voelde ik me er niet door… Na de douche lummel ik een beetje aan en staar ik uit mijn raam over het fjord. Om 18:30 gaan we naar het restaurant van het hotel en eten we heerlijk(e vis).
Na het eten check ik voor honderdste keer mijn Aurora app. De voorspellingen zijn goed, alleen het is wel bewolkt… Ik sta om de zoveel minuten bij het raam, maar zie helaas niet veel. Om 20:30 hou ik het niet meer, ik moet naar buiten! Ik krijg papa en mama zover om mee te gaan en samen rijden we naar een donker plekje op een paar kilometer van het dorp af. Vanmiddag was het uitzicht hier adembenemend, maar in het donker zien we niet veel. Na even klunzen met mijn statief, wordt het poollicht langzaam duidelijker zichtbaar, het is gewoon wéér terug, ik besef me dat we ontzettend veel geluk hebben deze week. Foto’s maken lukt me niet echt en ik word een beetje chagrijnig, mijn handen voel ik nauwelijks nog door de kou en ik heb mijn statief inmiddels kapot gemaakt. Ik leg mijn camera maar weg en sta bijna op het punt om mopperend in de auto te gaan zitten, maar dan wordt het licht weer wat feller. Ik werp mezelf in de besneeuwde berm en kijk vanaf daar naar de mooie groene bewegingen. Het kan niet tippen aan hoe het gisteren was, maar ik word meteen weer gelukkig.
