Valentijnscadeau
14/02/18 - Noorwegen 2018
De ochtend van woensdag 14 februari is de eerste ochtend van deze vakantie dat ik echt uitslaap voor mijn doen. Om half tien word ik wakker doordat mama vanuit de deuropening naar me kijkt, ik heb geen zin om wakker te worden, dus ik doe alsof ik nog slaap. “Ze slaapt nog steeds”, hoor ik vanuit de deuropening. Als ik uiteindelijk de moed bij elkaar heb geraapt om mijn bed uit te rollen, stuur ik Maily een berichtje. Ze zit alweer op school, maar vanmorgen om 06:00 uur is haar lieve zus Aisa geland op Schiphol. Na drie maanden Maui is de schat ein-de-lijk terug! Kan niet wachten tot ik haar weer in de armen kan vliegen..
De rest van de ochtend (en zelfs het begin van de middag) is rustig, we lummelen allemaal wat aan en zoeken naar een plek om de rest van de week te overnachten. Verder discussiëren we nog even over of we nou wél of niet de Noordkaap gaan bezoeken, ik stem voor wél de Noordkaap bezoeken en ook al loopt de discussie nog altijd, ik ben vrij overtuigend en ik zie de toekomst positief in! Als papa en mama om 12:20 nog steeds niet actiever worden, besluit ik er maar in mijn eentje op uit te gaan. Ik trek heel veel laagjes aan en al sneeuwschoenend vertrek ik van huis. Per ongeluk of expres kies ik de moeilijkste route naar boven. Zelfs met sneeuwschoenen zak ik bij elke stap weg en het is zo steil dat ik moeite moet doen om mijn evenwicht niet te verliezen.
Als ik boven ben, wordt mijn harde werk beloond, de zon schijnt in mijn gezicht en het schiet zelfs heel even door mijn hoofd dat ik mijn jas open zou kunnen doen. Dat doe ik toch maar niet. Een tijdje loop over de heuvel door de zon, het enige geluid dat ik hoor komt van de wind. Ik voel me helemaal vrij en gelukkig. Na wat maar een paar seconden lijkt en toch ook weer een eeuwigheid, bedenk ik me dat ik maar eens richting het hutje moet. Straks raak ik nog verdwaald. Voor de afdaling kies ik weer een extreme route. Regelmatig moet ik al schuifelend en op mijn billen de heuvel af, zo steil is het. Na een tijdje kom ik bij een pad en wandel ik rustig terug. In de schuur vind ik een slee en ik besluit een ritje te wagen. Helaas ben ik waarschijnlijk zo’n 30 kilo te zwaar voor het kindersleetje en verder dan een paar meter kom ik niet zonder weg te zakken.
Later in de middag rijden we met onze auto (met spikes in de banden!) naar Skaidi, waar we nog wat boodschapjes doen. Gisteren zijn we toch de helft vergeten, dat krijg je zonder lijstje… Als we weer terug zijn en de auto weer geparkeerd staat, beginnen we aan een barre tocht naar boven. Ik ga voorop met een rugzak vol boodschappen en een zware tas. Een heel stuk achter me loopt papa met flink wat kilo’s aan brandhout op zijn rug. Achteraan komt mama aangesjokt, genietend van het uitzicht, met één tasje in haar handen.
Nadat de zon achter de heuvels is verdwenen, spring ik in de hot tub om warm te worden en om te genieten van de rode en paarse lucht, zo mooi! Het lastige van de hot tub is dat je er op een gegeven moment toch uit moet… Als ik ook hiervoor wat moed heb verzameld, spring ik eruit, schiet ik in mijn slippers en trek ik (in mijn bikini) een glibberend sprintje richting het hutje. Als ik binnen aankom, ben ik al weer bijna afgekoeld, maar ach, dat hoort erbij.
’s Avonds spelen we met zijn drieën een spel, maar om de paar minuten check ik mijn Aurora app, elke avond staat weer in het teken van dit geweldige fenomeen. In de eindfase van het spel (als mama wonder boven wonder eerste staat), check ik mijn app weer en zie ik dat de kansen goed zijn. Ik kijk heel snel door het raam en weet niet wat ik zie. Drie keer is scheepsrecht, mama was de afgelopen dagen lichtelijk teleurgesteld in het groene licht, maar dit keer vindt ook zij het fantastisch. De kleuren zijn feller dan ooit en we maken geweldige foto’s. Bijna twee uur lang zijn we buiten te vinden, gelukkig waait het niet. Dit is een fantastisch Valentijnscadeau! Als ik mijn zaklamp onhandig laat vallen en hem probeer te pakken, zak ik diep weg in de sneeuw met mijn linkervoet, waardoor mijn rechterknie (de geopereerde) een onmogelijke beweging maakt. Het is duidelijk tijd om naar binnen te gaan, de rest van de avond zit ik met mijn been omhoog op de bank. Het spel hebben we gelukkig niet afgemaakt.
De rest van de ochtend (en zelfs het begin van de middag) is rustig, we lummelen allemaal wat aan en zoeken naar een plek om de rest van de week te overnachten. Verder discussiëren we nog even over of we nou wél of niet de Noordkaap gaan bezoeken, ik stem voor wél de Noordkaap bezoeken en ook al loopt de discussie nog altijd, ik ben vrij overtuigend en ik zie de toekomst positief in! Als papa en mama om 12:20 nog steeds niet actiever worden, besluit ik er maar in mijn eentje op uit te gaan. Ik trek heel veel laagjes aan en al sneeuwschoenend vertrek ik van huis. Per ongeluk of expres kies ik de moeilijkste route naar boven. Zelfs met sneeuwschoenen zak ik bij elke stap weg en het is zo steil dat ik moeite moet doen om mijn evenwicht niet te verliezen.
Als ik boven ben, wordt mijn harde werk beloond, de zon schijnt in mijn gezicht en het schiet zelfs heel even door mijn hoofd dat ik mijn jas open zou kunnen doen. Dat doe ik toch maar niet. Een tijdje loop over de heuvel door de zon, het enige geluid dat ik hoor komt van de wind. Ik voel me helemaal vrij en gelukkig. Na wat maar een paar seconden lijkt en toch ook weer een eeuwigheid, bedenk ik me dat ik maar eens richting het hutje moet. Straks raak ik nog verdwaald. Voor de afdaling kies ik weer een extreme route. Regelmatig moet ik al schuifelend en op mijn billen de heuvel af, zo steil is het. Na een tijdje kom ik bij een pad en wandel ik rustig terug. In de schuur vind ik een slee en ik besluit een ritje te wagen. Helaas ben ik waarschijnlijk zo’n 30 kilo te zwaar voor het kindersleetje en verder dan een paar meter kom ik niet zonder weg te zakken.
Later in de middag rijden we met onze auto (met spikes in de banden!) naar Skaidi, waar we nog wat boodschapjes doen. Gisteren zijn we toch de helft vergeten, dat krijg je zonder lijstje… Als we weer terug zijn en de auto weer geparkeerd staat, beginnen we aan een barre tocht naar boven. Ik ga voorop met een rugzak vol boodschappen en een zware tas. Een heel stuk achter me loopt papa met flink wat kilo’s aan brandhout op zijn rug. Achteraan komt mama aangesjokt, genietend van het uitzicht, met één tasje in haar handen.
Nadat de zon achter de heuvels is verdwenen, spring ik in de hot tub om warm te worden en om te genieten van de rode en paarse lucht, zo mooi! Het lastige van de hot tub is dat je er op een gegeven moment toch uit moet… Als ik ook hiervoor wat moed heb verzameld, spring ik eruit, schiet ik in mijn slippers en trek ik (in mijn bikini) een glibberend sprintje richting het hutje. Als ik binnen aankom, ben ik al weer bijna afgekoeld, maar ach, dat hoort erbij.
’s Avonds spelen we met zijn drieën een spel, maar om de paar minuten check ik mijn Aurora app, elke avond staat weer in het teken van dit geweldige fenomeen. In de eindfase van het spel (als mama wonder boven wonder eerste staat), check ik mijn app weer en zie ik dat de kansen goed zijn. Ik kijk heel snel door het raam en weet niet wat ik zie. Drie keer is scheepsrecht, mama was de afgelopen dagen lichtelijk teleurgesteld in het groene licht, maar dit keer vindt ook zij het fantastisch. De kleuren zijn feller dan ooit en we maken geweldige foto’s. Bijna twee uur lang zijn we buiten te vinden, gelukkig waait het niet. Dit is een fantastisch Valentijnscadeau! Als ik mijn zaklamp onhandig laat vallen en hem probeer te pakken, zak ik diep weg in de sneeuw met mijn linkervoet, waardoor mijn rechterknie (de geopereerde) een onmogelijke beweging maakt. Het is duidelijk tijd om naar binnen te gaan, de rest van de avond zit ik met mijn been omhoog op de bank. Het spel hebben we gelukkig niet afgemaakt.
