Alleen op de Nordkapp
17/02/18 - Noorwegen 2018
Op zaterdagochtend word ik al om 08:00 uur wakker, misschien wel van de spanning. Ik probeer nog even verder te slapen, maar het lukt gewoon niet, ik heb zo veel zin in vandaag! Om 09:00 uur zitten we aan het ontbijt en ik merk dat zowel papa als mama er ook extreem veel zin in hebben. Als we in de auto stappen, is mijn zin zelfs omgezet in nervositeit. Doemscenario’s komen in me op: wat nou als de weg gesloten is, of als we te laat zijn? Om 11:00 uur vertrekt er namelijk een begeleid konvooi voor de laatste 15 kilometer naar het traditionele noordelijkste puntje van Europa.
Onderweg wil mama een paar keer stoppen, zodat papa en ik foto’s van het uitzicht kunnen maken, maar dat wil ik helemaal niet. Ik wil alleen maar zo snel mogelijk bij de plek vanaf waar het konvooi vertrekt aankomen. Uiteindelijk sluiten we ongeveer 10:40 aan in een rij van een stuk of 6 auto’s. Het is ontzettend rustig. De man die blijkbaar het konvooi gaat leiden met een sneeuwschuiver, komt op ons aflopen en begint met: “You’re pretending to be Norwegian, huh?” We rijden immers in onze Noorse Subaru. Hij vertelt ons verder dat we om 11:00 uur vertrekken en kunnen kiezen of we om 13:00 uur of om 13:45 terugrijden. Ook zegt hij dat hij gemiddeld zo’n 30-50 kilometer per uur zal rijden en dat we niet mogen stoppen onderweg. Ik vind het allemaal zo’n avontuur en besluit even een luchtje te scheppen en naast de auto en naar alle verschillende nationaliteiten die hier samenkomen te kijken. Ik zie een Oostenrijker, Fransen, Finnen, Luxemburgers en zelfs een auto uit Moldavië.
Als ik even van het uitzicht sta te genieten, komt meneer de Sneeuwschuiver op mij aflopen en vraagt hij me of het me leuk lijkt om naast hem voorin te zitten in de sneeuwschuiver. Ik reageer vrij spontaan met ongeveer de volgende woorden: “Are you kidding me?! Seriously???? Really? Oh my god, that’s so cool!!!” En wederom kan mijn geluk niet op. Hoe vet is dit?! Als ik even later de “ladder” op klim om vervolgens in de vrachtwagen plaats te nemen, bedenk ik me dat meneer de Sneeuwschuiver wel best nors overkomt, het zou wel eens een lange 15 kilometer kunnen worden. Al ontzettend snel kom ik er gelukkig achter dat mijn nieuwe vriend niet nors, maar gewoon Noors is. Na een paar vragen van mijn kant is hij niet meer te houden, hij blijft maar praten. Hij vertelt me onder andere dat hij hier in de buurt is opgegroeid, daarna in heel Noorwegen heeft gewoond en dat hij pas sinds iets meer dan een jaar terug is hier. Hij miste het en dat begrijp ik onmiddellijk. Ik vertel dat ik het hier fantastisch vind, maar dat ik toch niet zeker weet of ik hier ook zou kunnen wonen, het is zo remote. Hij barst in lachen uit en zegt dat het máár 24 uur rijden naar Oslo is. Hij geeft wel toe dat er echt geen reet gebeurt hier en dat vindt hij fantastisch. Naast de geweldige gesprekken die ik in de korte tijd met deze leuke vent heb, geniet ik vooral ook heel erg van het uitzicht, het is schitterend. Alsof je over de landschappen zweeft, de hoogte van waarop ik op dit landschap neerkijk, draagt daar misschien ook aan bij. We rijden trouwens gemiddeld zo’n 80 kilometer per uur.
Onderweg vertelt meneer de Sneeuwschuiver me ook nog dat er normaal meer sneeuw ligt in deze tijd van het jaar, hij had voor Kerst twee meter gewenst, maar het mocht niet baten. Als we de Noordkaap oprijden begint het zowaar te sneeuwen. Krijgt hij toch nog een verlaat kerstcadeau, grap ik. Ik klim de vrachtwagen uit en bedank de man 100 keer. Ik besluit niet op papa en mama te wachten en loop richting de oh zo bekende wereldbol, hét symbool van de Noordkaap. Héél even sta er alleen, alleen op de Noordkaap en het voelt alsof ik alleen op de wereld ben. Het voelt alsof ik aan het einde van de wereld sta. Het is met geen pen te beschrijven en het voelt ongelofelijk. Ik voel alleen maar vreugde.
Al snel komen er meer mensen aan en dan verschijnen ook papa en mama, zelfs papa vindt het fantastisch. Na de “verplichte” (maar stiekem toch wel leuke) foto’s met de globe, geniet ik even van het uitzicht. Richting het noorden valt er vrij weinig te zien (al ziet de Barentszzee er beduidend anders uit dan elk ander water dat ik ooit zag). Richting het westen is het een heel ander verhaal, de besneeuwde rotsen in contrast met het fjord zien er sprookjesachtig uit. Als ik me omdraai, zie ik bij de wereldbol ineens een man op zijn knieën gaan! Ik tik mama aan en met open mond kijk ik naar het spektakel, de vrouw huilt en weet niet waar ze het zoeken moet, ze valt de man in zijn armen en huilt dan verder, ze zegt uiteindelijk ja. Mama zegt heel droog: “Nou, dat kun je ook weer van je lijstje afstrepen”.
We lopen langs de kliffen en dwalen wat rond, ik kan er maar moeilijk bij hoe bijzonder en hoe mooi het hier is. Als “onze onderdelen” een beetje beginnen te bevriezen, besluiten we een kijkje te nemen in het museum, dat blijkt weinig voor te stellen. Papa en mama nestelen zich voor een kop koffie en dan zie ik dat het Nordkapplatået vrij is. Ik haast me er naartoe en nog zo’n kwartier lang geniet ik in mijn eentje, ik laat het allemaal een beetje op me inwerken, het is zo gaaf. Als ik zie dat er bussen aankomen, sluit ik snel bij papa en mama aan en we zien het plekje waar ik zojuist nog alleen op de wereld was, vollopen met hordes mensen. Wat hebben wij en wat heb ik een geluk gehad.
Om 12:45 lopen we naar de auto, daar blijf ik vervolgens een tijdje ronddwalen. Heel, heel stiekem hoop ik dat de sneeuwschuivermeneer langs me zal lopen en zal vragen of ik nog eens voorin wil zitten. Hij loopt wel langs, maar ziet me volgens mij niet en ik kruip maar achterin de auto, vanaf daar is het uitzicht gelukkig ook heel mooi. Op de terugweg volgen we dezelfde route als op de heenweg, alleen heeft het vrije uitzicht plaatsgemaakt voor mist en wolken. Jammer voor de foto’s, hè mam?
De rest van de dag doen we rustig aan, ik kijk ook vandaag weer geregeld naar mijn Aurora app, maar vanavond is het helaas bewolkt… Toch weet ik nu al dat ik vanavond nog een paar keer bij het raam van mijn hotelkamer te vinden ben, gewoon om het even te checken.
Onderweg wil mama een paar keer stoppen, zodat papa en ik foto’s van het uitzicht kunnen maken, maar dat wil ik helemaal niet. Ik wil alleen maar zo snel mogelijk bij de plek vanaf waar het konvooi vertrekt aankomen. Uiteindelijk sluiten we ongeveer 10:40 aan in een rij van een stuk of 6 auto’s. Het is ontzettend rustig. De man die blijkbaar het konvooi gaat leiden met een sneeuwschuiver, komt op ons aflopen en begint met: “You’re pretending to be Norwegian, huh?” We rijden immers in onze Noorse Subaru. Hij vertelt ons verder dat we om 11:00 uur vertrekken en kunnen kiezen of we om 13:00 uur of om 13:45 terugrijden. Ook zegt hij dat hij gemiddeld zo’n 30-50 kilometer per uur zal rijden en dat we niet mogen stoppen onderweg. Ik vind het allemaal zo’n avontuur en besluit even een luchtje te scheppen en naast de auto en naar alle verschillende nationaliteiten die hier samenkomen te kijken. Ik zie een Oostenrijker, Fransen, Finnen, Luxemburgers en zelfs een auto uit Moldavië.
Als ik even van het uitzicht sta te genieten, komt meneer de Sneeuwschuiver op mij aflopen en vraagt hij me of het me leuk lijkt om naast hem voorin te zitten in de sneeuwschuiver. Ik reageer vrij spontaan met ongeveer de volgende woorden: “Are you kidding me?! Seriously???? Really? Oh my god, that’s so cool!!!” En wederom kan mijn geluk niet op. Hoe vet is dit?! Als ik even later de “ladder” op klim om vervolgens in de vrachtwagen plaats te nemen, bedenk ik me dat meneer de Sneeuwschuiver wel best nors overkomt, het zou wel eens een lange 15 kilometer kunnen worden. Al ontzettend snel kom ik er gelukkig achter dat mijn nieuwe vriend niet nors, maar gewoon Noors is. Na een paar vragen van mijn kant is hij niet meer te houden, hij blijft maar praten. Hij vertelt me onder andere dat hij hier in de buurt is opgegroeid, daarna in heel Noorwegen heeft gewoond en dat hij pas sinds iets meer dan een jaar terug is hier. Hij miste het en dat begrijp ik onmiddellijk. Ik vertel dat ik het hier fantastisch vind, maar dat ik toch niet zeker weet of ik hier ook zou kunnen wonen, het is zo remote. Hij barst in lachen uit en zegt dat het máár 24 uur rijden naar Oslo is. Hij geeft wel toe dat er echt geen reet gebeurt hier en dat vindt hij fantastisch. Naast de geweldige gesprekken die ik in de korte tijd met deze leuke vent heb, geniet ik vooral ook heel erg van het uitzicht, het is schitterend. Alsof je over de landschappen zweeft, de hoogte van waarop ik op dit landschap neerkijk, draagt daar misschien ook aan bij. We rijden trouwens gemiddeld zo’n 80 kilometer per uur.
Onderweg vertelt meneer de Sneeuwschuiver me ook nog dat er normaal meer sneeuw ligt in deze tijd van het jaar, hij had voor Kerst twee meter gewenst, maar het mocht niet baten. Als we de Noordkaap oprijden begint het zowaar te sneeuwen. Krijgt hij toch nog een verlaat kerstcadeau, grap ik. Ik klim de vrachtwagen uit en bedank de man 100 keer. Ik besluit niet op papa en mama te wachten en loop richting de oh zo bekende wereldbol, hét symbool van de Noordkaap. Héél even sta er alleen, alleen op de Noordkaap en het voelt alsof ik alleen op de wereld ben. Het voelt alsof ik aan het einde van de wereld sta. Het is met geen pen te beschrijven en het voelt ongelofelijk. Ik voel alleen maar vreugde.
Al snel komen er meer mensen aan en dan verschijnen ook papa en mama, zelfs papa vindt het fantastisch. Na de “verplichte” (maar stiekem toch wel leuke) foto’s met de globe, geniet ik even van het uitzicht. Richting het noorden valt er vrij weinig te zien (al ziet de Barentszzee er beduidend anders uit dan elk ander water dat ik ooit zag). Richting het westen is het een heel ander verhaal, de besneeuwde rotsen in contrast met het fjord zien er sprookjesachtig uit. Als ik me omdraai, zie ik bij de wereldbol ineens een man op zijn knieën gaan! Ik tik mama aan en met open mond kijk ik naar het spektakel, de vrouw huilt en weet niet waar ze het zoeken moet, ze valt de man in zijn armen en huilt dan verder, ze zegt uiteindelijk ja. Mama zegt heel droog: “Nou, dat kun je ook weer van je lijstje afstrepen”.
We lopen langs de kliffen en dwalen wat rond, ik kan er maar moeilijk bij hoe bijzonder en hoe mooi het hier is. Als “onze onderdelen” een beetje beginnen te bevriezen, besluiten we een kijkje te nemen in het museum, dat blijkt weinig voor te stellen. Papa en mama nestelen zich voor een kop koffie en dan zie ik dat het Nordkapplatået vrij is. Ik haast me er naartoe en nog zo’n kwartier lang geniet ik in mijn eentje, ik laat het allemaal een beetje op me inwerken, het is zo gaaf. Als ik zie dat er bussen aankomen, sluit ik snel bij papa en mama aan en we zien het plekje waar ik zojuist nog alleen op de wereld was, vollopen met hordes mensen. Wat hebben wij en wat heb ik een geluk gehad.
Om 12:45 lopen we naar de auto, daar blijf ik vervolgens een tijdje ronddwalen. Heel, heel stiekem hoop ik dat de sneeuwschuivermeneer langs me zal lopen en zal vragen of ik nog eens voorin wil zitten. Hij loopt wel langs, maar ziet me volgens mij niet en ik kruip maar achterin de auto, vanaf daar is het uitzicht gelukkig ook heel mooi. Op de terugweg volgen we dezelfde route als op de heenweg, alleen heeft het vrije uitzicht plaatsgemaakt voor mist en wolken. Jammer voor de foto’s, hè mam?
De rest van de dag doen we rustig aan, ik kijk ook vandaag weer geregeld naar mijn Aurora app, maar vanavond is het helaas bewolkt… Toch weet ik nu al dat ik vanavond nog een paar keer bij het raam van mijn hotelkamer te vinden ben, gewoon om het even te checken.
