Hot tubbing
13/02/18 - Noorwegen 2018
Op dinsdagochtend word ik rond kwart over acht wakker en begin ik mijn spulletjes vast in te pakken. Vandaag gaan we naar ons hutje, zin in! Om 09:00 uur gaan we lekker ontbijten, daar laat mama haar (veel te ) zachtgekookte flubberei op haar bord rondzwemmen.
Als we de auto helemaal vol hebben geladen (een Subaru is toch niet alles), vertrekken we rond kwart voor elf richting de supermarkt. Zonder lijstjes of voorbereidingen lopen we door de winkel en gooien we van alles in ons mandje. Na een half uurtje zijn we klaar en begint onze reis richting het noorden. De route is ronduit fantastisch. De half dichtgevroren fjorden, de witte heuvels en de smalle berkenboompjes, alles aan deze landschappen is mooi. Als we een stuk verder onderweg zijn, op een plek waar echt niets is (en die me aan IJsland doet denken) belanden we in een soort sneeuwstorm van opstuivende sneeuw. Ik doe voor de grap heel even mijn raam open, dat blijkt geen goed idee.
Als we in het plaatsje Skaidi aankomen, is het een tijdje zoeken. Google maps geeft eerst een locatie weer 170 kilometer van waar wij zitten. Dat kan nooit kloppen. Dan vinden we een nieuwe locatie, 10 kilometer terug. Na een paar rondjes over de parkeerplaats daar parkeren we de auto maar gewoon en dan begint het zoeken. Het huisje is namelijk niet te bereiken per auto, dus we moeten aan de wandel. We zijn er eerlijk gezegd maar zo’n 65% zeker van dat we wel in de buurt zitten. En weten wij veel dat we dan pas aan het begin staan van een gestoord avontuurlijke middag.
We volgen de navigatie naar het huisje via mijn telefoon en met de eerste (kleine) lading aan bagage beginnen we aan de klim. We lopen tussen de hutjes door en de sneeuw wordt steeds dieper. Op een gegeven moment is het zo erg dat we bij elke stap wegzakken, mama en ik hebben er ontzettend veel plezier en lol in, maar papa (die voorop loopt) wordt met elke stap chagrijniger. Wanneer hij nog één keer wegzakt, heeft hij het helemaal gehad en besluit hij op de meest debiele, nijdige en bizarre manier verder te kruipen. Ik krijg dit beeld nooit meer van mijn netvlies en tot overmaat van ramp krijgt mama de slappe lach, waarbij ze per ongeluk een beetje in haar broek plast. Wat een lol hebben wij (tweeën)!
Uiteindelijk, na ongeveer 40 minuten lopen/kruipen/lachen/plassen, bereiken we ONS hutje! Het is ontzettend primitief, iets wat ik meteen fantastisch vind. Papa en mama zijn op het eerste gezicht iets minder enthousiast, maar dat maakt me niks uit, want ik vind het geweldig. De oranje kleurende lucht draagt bij aan een koele en tegelijkertijd warme sfeer die nieuw voor mij is. Helaas moeten we meteen weer terug naar de auto om de rest van onze spullen te halen, het wordt namelijk al gauw donker. We vinden gelukkig wel een pad en deze route blijkt een stuk makkelijker en sneller.
Net als ik mijn backpack weer op mijn rug heb en klaar ben om voor de tweede keer naar boven te lopen, komt er een auto aanrijden. Een man stapt uit en het is Tor, onze redder in nood! Tor is de eigenaar van het hutje, hij kwam toevallig langs en besloot even te checken of we er al waren. Het allerbeste nieuws: Tor heeft een sneeuwscooter! Ik mag als eerste achterop en het is zo ontzettend koud en leuk. Na een paar minuten komt ook papa achterop de scooter aangeracet. Hij vertelt dat mama niet durft en wil meteen weer achterop klimmen, maar ik grijp in! Ik vond het veel te leuk om deze kans te laten schieten. Dit keer ben ik gelukkig wel iets beter voorbereid en heb ik mijn handschoenen aan.
Mama begint haar tocht naar boven en Tor zet me al snel voor de tweede keer af. Na een super uitgebreide rondleiding door het hutje en om het hutje (schuur, sauna én hot tub), begin ik me af te vragen waar mama blijft. Ik besluit toch maar naar beneden te lopen/rennen en bij de auto tref ik een heel zielig bevroren sneeuwpopje aan. Dit sneeuwpopje had moeite om de juiste route te vinden, dus besloot ze bij de auto op ons of op Tor te wachten. Bij dezen wil ik graag van de gelegenheid gebruikmaken om te melden dat mama het meest verstandige sneeuwpopje ooit is.
Eenmaal terug boven, duik ik meteen onze hot tub in en geniet ik van een geweldig relaxte middag/avond. De Aurora app vertelt me dat de kansen vrij goed zijn vanavond, dus ik ben om de tien minuten weer buiten te vinden. Door de (lichte) bewolking is het niet heel goed zichtbaar, maar HET IS ER WEER. En het leukste is dat ik dit keer foto’s maak met mijn handmatig ingestelde camera. Dit is mijn mooiste kiekje, geniet!
Als we de auto helemaal vol hebben geladen (een Subaru is toch niet alles), vertrekken we rond kwart voor elf richting de supermarkt. Zonder lijstjes of voorbereidingen lopen we door de winkel en gooien we van alles in ons mandje. Na een half uurtje zijn we klaar en begint onze reis richting het noorden. De route is ronduit fantastisch. De half dichtgevroren fjorden, de witte heuvels en de smalle berkenboompjes, alles aan deze landschappen is mooi. Als we een stuk verder onderweg zijn, op een plek waar echt niets is (en die me aan IJsland doet denken) belanden we in een soort sneeuwstorm van opstuivende sneeuw. Ik doe voor de grap heel even mijn raam open, dat blijkt geen goed idee.
Als we in het plaatsje Skaidi aankomen, is het een tijdje zoeken. Google maps geeft eerst een locatie weer 170 kilometer van waar wij zitten. Dat kan nooit kloppen. Dan vinden we een nieuwe locatie, 10 kilometer terug. Na een paar rondjes over de parkeerplaats daar parkeren we de auto maar gewoon en dan begint het zoeken. Het huisje is namelijk niet te bereiken per auto, dus we moeten aan de wandel. We zijn er eerlijk gezegd maar zo’n 65% zeker van dat we wel in de buurt zitten. En weten wij veel dat we dan pas aan het begin staan van een gestoord avontuurlijke middag.
We volgen de navigatie naar het huisje via mijn telefoon en met de eerste (kleine) lading aan bagage beginnen we aan de klim. We lopen tussen de hutjes door en de sneeuw wordt steeds dieper. Op een gegeven moment is het zo erg dat we bij elke stap wegzakken, mama en ik hebben er ontzettend veel plezier en lol in, maar papa (die voorop loopt) wordt met elke stap chagrijniger. Wanneer hij nog één keer wegzakt, heeft hij het helemaal gehad en besluit hij op de meest debiele, nijdige en bizarre manier verder te kruipen. Ik krijg dit beeld nooit meer van mijn netvlies en tot overmaat van ramp krijgt mama de slappe lach, waarbij ze per ongeluk een beetje in haar broek plast. Wat een lol hebben wij (tweeën)!
Uiteindelijk, na ongeveer 40 minuten lopen/kruipen/lachen/plassen, bereiken we ONS hutje! Het is ontzettend primitief, iets wat ik meteen fantastisch vind. Papa en mama zijn op het eerste gezicht iets minder enthousiast, maar dat maakt me niks uit, want ik vind het geweldig. De oranje kleurende lucht draagt bij aan een koele en tegelijkertijd warme sfeer die nieuw voor mij is. Helaas moeten we meteen weer terug naar de auto om de rest van onze spullen te halen, het wordt namelijk al gauw donker. We vinden gelukkig wel een pad en deze route blijkt een stuk makkelijker en sneller.
Net als ik mijn backpack weer op mijn rug heb en klaar ben om voor de tweede keer naar boven te lopen, komt er een auto aanrijden. Een man stapt uit en het is Tor, onze redder in nood! Tor is de eigenaar van het hutje, hij kwam toevallig langs en besloot even te checken of we er al waren. Het allerbeste nieuws: Tor heeft een sneeuwscooter! Ik mag als eerste achterop en het is zo ontzettend koud en leuk. Na een paar minuten komt ook papa achterop de scooter aangeracet. Hij vertelt dat mama niet durft en wil meteen weer achterop klimmen, maar ik grijp in! Ik vond het veel te leuk om deze kans te laten schieten. Dit keer ben ik gelukkig wel iets beter voorbereid en heb ik mijn handschoenen aan.
Mama begint haar tocht naar boven en Tor zet me al snel voor de tweede keer af. Na een super uitgebreide rondleiding door het hutje en om het hutje (schuur, sauna én hot tub), begin ik me af te vragen waar mama blijft. Ik besluit toch maar naar beneden te lopen/rennen en bij de auto tref ik een heel zielig bevroren sneeuwpopje aan. Dit sneeuwpopje had moeite om de juiste route te vinden, dus besloot ze bij de auto op ons of op Tor te wachten. Bij dezen wil ik graag van de gelegenheid gebruikmaken om te melden dat mama het meest verstandige sneeuwpopje ooit is.
Eenmaal terug boven, duik ik meteen onze hot tub in en geniet ik van een geweldig relaxte middag/avond. De Aurora app vertelt me dat de kansen vrij goed zijn vanavond, dus ik ben om de tien minuten weer buiten te vinden. Door de (lichte) bewolking is het niet heel goed zichtbaar, maar HET IS ER WEER. En het leukste is dat ik dit keer foto’s maak met mijn handmatig ingestelde camera. Dit is mijn mooiste kiekje, geniet!
