In Cairns lijkt het alsof de tijd nóg sneller gaat dan tijdens onze roadtrip. Misschien is dat wel omdat we vooral het nachtleven van deze echte backpackersstad ontdekken. Overdag voeren we vrij weinig uit. Met Alex dwaal ik wat door de gezellige straten en we koken uitgebreid met zo veel mogelijk verse groenten. We ontmoeten veel nieuwe mensen, maar blijven toch echt een groep met zijn zevenen (Sophie en Laureen verblijven in een ander hostel). Elke ochtend ontbijten we met zijn allen en elke avond eten we met zijn allen. Op 5 augustus besef ik me plotseling dat de tijd begint te dringen, over 6 dagen vlieg ik al richting Londen en ik moet nog terug naar Proserpine. Ook ben ik in Cairns nu en niet in Cape Tribulation, de plek waar ik het allerliefst naar toe wilde… Ik besluit de dag te gebruiken om uit te zoeken wat de mogelijkheden zijn. Een paar uur later ben ik [[[i]]]once again[[[/i]]] het gelukkigste meisje ter wereld.

Zondagochtend 6 augustus om 07:00 uur vertrek ik met een soort tourbus (helaas is er geen openbaar vervoer) naar Cape Tribulation. Rond 14:00 uur word ik afgezet bij mijn hostel en in mijn kamer ontmoet ik Clara, uit Oostenrijk. Ze is ook net aangekomen en samen verkennen we de omgeving. De slogan van Cape Tribulation [[[i]]]Where the Rainforest meets the Reef[[[/i]]] is niets te veel gezegd, het is een plaatje! We nemen een kijkje bij Mason's Swimminghole (zonder krokodillen) en dwalen over het strand, maar we blijven ver uit de buurt van de branding, want daar zitten wél krokodillen.

Maandag is mijn snorkeldag. Ik heb twee verschillende vouchers, op de ene staat dat ik er om 08:00 uur moet zijn, op de ander staat 12:00 uur. Logischerwijs sta ik dus om 08:00 uur bij Ocean Safari, dé snorkeltouroperator van Cape Trib, op de stoep. Daar vertelt Sarah me dat ik eigenlijk bij de middagtour ben ingedeeld, maar ze vindt het zó sneu dat ik voor niks ben opgestaan. Na een kort overleg met haar collega's komt ze me stralend vertellen dat ik mee mag op de eerste boot, yes! Op de boot vertelt Sarah dat het doel van de dag voor de meeste mensen overeen zal komen: zeeschildpadden zien. Grappig, dat is inderdaad ook mijn doel vandaag! Ze zegt dat de kans groot is dat we op onze eerste snorkellocatie (Turtle Bay) wel een paar van die vriendelijke reuzen zullen zien. Ik kan niet wachten! Het Great Barrier Reef is fantastisch, de vissen (ook nemo's) zijn ontzettend kleurrijk, het koraal is magisch en het water is zó helder, maar na 45 minuten snorkelen heb ik nog steeds geen zeeschildpad gezien… Ik zie dat Sarah ook het water in is gedoken en een wat oudere vrouw (letterlijk) aan haar hand heeft meegenomen en besluit te [[[i]]]thirdwheelen[[[/i]]]. Ik volg Sarah en de oudere vrouw en al na een paar minuten zie ik een reusachtige en uiterst vriendelijke zeeschildpad links van me. Rustig komt mijn nieuwe vriend op me af en samen zweven we een stukje verder, het lieve dier is zo dichtbij dat ik hem makkelijk aan kan raken. Ik kom tot de conclusie dat dit wederom [[[i]]]het mooiste moment van mijn leven[[[/i]]] is!

Op dinsdag sta ik al vroeg klaar om te gaan Jungle Surfen! Ziplinen door het oudste nog bestaande regenwoud ter wereld, dat moet haast wel geweldig zijn. Ik heb me laten vertellen dat het net lijkt alsof je over de bomen vliegt en dat kan ik me maar al te goed voorstellen. Onderweg word ik door onze (leuke) gids Guy voorgesteld aan de rest van de groep: twee meisjes uit Taiwan die amper Engels spreken en een Amerikaans gezin met twee gigantisch drukke jongetjes. Als we allemaal onze “luier” om hebben, waggelen we door het regenwoud omhoog met onze andere gids, Ben (zo mogelijk nóg leuker dan Guy), voorop. Eenmaal boven krijgen we allemaal een grappige helm aangereikt. Op de helm van één van de Amerikaanse jochies staat [[[i]]]Luke Skywalker[[[/i]]] en achterop [[[i]]]You are not my Father[[[/i]]]. Op mijn helm staat [[[i]]]Smurfette[[[/i]]] en achterop [[[i]]]I’m blue and surrounded by men[[[/i]]], haha! Het ziplinen is niet per se een adrenalinekick, maar wel fantastisch, de mooiste vogels verschijnen uit het niets en de uitzichten zijn adembenemend. ’s Middags ga ik naar een exotische fruitproeverij. Alles is biologisch en overheerlijk. We mogen ongeveer 16 verschillende soorten fruit proeven waarvan ik van twee soorten de naam heb onthouden: passion fruit (omdat ik die al kende) en black sapote (omdat het naar chocola proefde).

Woensdagochtend is van mij en ik gebruik de tijd die ik nog heb om over het strand te struinen en te genieten van mijn laatste uren in Cape Trib. Als ik rond lunchtijd een beetje trek krijg, kies ik ervoor om mezelf te trakteren op een inheemse [[[i]]]Tasting Plate[[[/i]]]. Op mijn bord krijg ik een stukje emoe, een stukje kangoeroe én een stukje krokodil. Erg avontuurlijk, niet erg lekker.. Na een lange reis terug kom ik ’s avonds uitgeput in Cairns aan. In de keuken vind ik Alex en de jongens, ze zijn bezig met het bereiden van mijn laatste avondmaal en ik mag absoluut niet helpen!

Op donderdagochtend wandel ik om 08:00 uur met mijn meer dan 20 kilo aan bagage (niet overdreven!) over de uitgestorven straten van Cairns. Na een gehaast en slaperig afscheid voelt die paar kilometer naar het centraal station wel als een wandeling terug naar Nederland, maar ja, wat wil je met 1,5 uur slaap… Mijn treinreis naar Proserpine duurt tien uur, maar de tijd vliegt voorbij, ik staar uren uit het raam, schrijf mijn blog over de afgelopen weken en doe af en toe een dutje.. Om 19:00 uur rol ik de luxe trein uit en beland ik op het station van Proserpine. Na een paar minuten komt Mike aanrijden en ik word super hartelijk ontvangen! Tanya heeft lekker gekookt en na het eten duik ik snel mijn heerlijk zachte bed in één van de logeerkamers in.

Om 07:30 gaat mijn wekker op vrijdag. Zo zie ik Tanya nog even voordat ze naar haar werk gaat. Na het afscheid ontbijt ik rustig en voor de laatste keer ga ik met Mike de tuin in. Ik krijg de bladblazer in mijn handen geduwd en mag de hele ochtend met het ding door de tuin banjeren, geweldig! De middag gebruik ik om mijn bagage nog eens te reorganiseren en om 16:45 brengt Mike me naar het mini vliegveld van Proserpine. Op het vliegveld kom ik erachter dat mijn vlucht van 18:00 uur naar Brisbane al een half uur is vertraagd, maar dat maakt me niks uit, want ik heb toch zeven uur om te niksen in Brisbane. Vanuit het vliegtuig zie ik het laatste restje zon over Proserpine en the Whitsundays, man, wat ga ik dit missen… In Brisbane gebruik ik de tijd uiteindelijk toch wel heel goed, ik videobel met Aisa, met mijn ouders, met Alex en de jongens en natuurlijk met Victoria. De rest van mijn reis verloopt soepel (op een gevecht om armleuningen na) en op zaterdagavond om 20:00 landt mijn vliegtuig in Londen. Na voor mijn gevoel een paar uur wachten op mijn bagage zie ik eindelijk mijn backpack en een paar minuten later zie ik eindelijk mijn ouders!