In een uithoek van London Gatwick in de rij om te boarden spot ik een meisje dat er aardig uitziet. Als we het (dubbeldekker!)vliegtuig in zijn geloodst, zie ik dat ze 3 stoelen verderop zit. Ze kijkt ontzettend vrolijk en wijst naar achteren, alle middelste stoelen zijn vrij, dus we hebben allebei twee stoelen voor onszelf! Al snel raken we aan de praat en ze vertelt dat ze haar zus in Kaapstad als verrassing gaat opzoeken. 4 jaar geleden is ze daarheen verhuisd en ze hebben elkaar sindsdien niet meer gezien. We spreken af om in Dubai samen uit te zoeken waar we precies moeten zijn, maar zodra we de hitte in stappen, worden we helaas naar verschillende bussen gebracht.

De volgende vlucht, die naar Melbourne, duurt 13 uur. Amper de helft van het vliegtuig is gevuld, ik zit bij het raam en de twee stoelen naast me zijn vrij, genieten! In Melbourne kom ik bijna uitgerust aan, maar al gauw slaat de stress toe. Ik zou 2 uur overstaptijd hebben, maar door een kwartier vertraging is dat iets minder geworden. De douane gaat gelukkig snel, maar dan begint het gezeik. Ik moet ongeveer een half uur op mijn bagage wachten, waardoor er iets meer dan een uur over blijft. Dan kan ik niet inchecken. Nergens kunnen de lieve Jetstar-dames mijn vlucht vinden. Ze denken zelfs op een gegeven moment dat ik op het verkeerde vliegveld sta… Uiteindelijk vinden ze mijn vlucht, het vluchtnummer was gewijzigd. Gelukkig ben ik net op tijd! Deze laatste vlucht van 3 uur naar Proserpine slaap ik aan één stuk door, heerlijk.

Als ik de warme lucht van The Whitsundays instap, besef ik me ineens dat het avontuur nu echt is begonnen. Best eng! Ik loop langs de twee gates die het vliegveld telt, wacht een paar minuten op mijn bagage en als ik naar buiten loop, komt Mike net aanrijden. Ik word ontzettend hartelijk begroet en hij merkt op dat het me niet echt is gelukt om licht te pakken, mijn backpack weegt zo’n 18 kilo. In de 20 minuten dat we naar huis rijden, vertelt hij honderduit over het leven hier en over de omgeving. Het is hier prachtig! Thuis aangekomen, laat hij een stukje van het terrein zien van 2 hectare, erg indrukwekkend! Mike legt uit dat het er eigenlijk niet uitziet nu, alles is beschadigd door de cycloon Debbie afgelopen maart, in mijn ogen is het nog steeds prachtig. Na een paar uur word ik naar mijn "cabin" gebracht en begin ik mijn spullen maar vast uit te pakken, ik vind het maar moeilijk me voor te stellen dat dit mijn nieuwe thuis is voor de komende maanden, maar dat went vast snel!