Ultiem geluk
12/02/18 - Noorwegen 2018
Na het afschrijven van mijn blog gisteravond ben ik in een lange droomloze slaap gevallen. Het heerlijk zachte bed draagt eraan bij dat ik voor het eerst sinds ongeveer een week een nacht méér dan acht uur slaap. Zo fijn! Ons uitgebreide en gezellige ontbijt wordt lichtelijk verstoord als we de voltallige crew van onze vlucht van gisteravond ook in de ontbijtzaal tegenkomen. Mama staat op het punt om de piloot (zelfs zonder uniform kun je zien wie dat is) te vertellen dat de turbulentie niet zo fijn was gisteren. Wij houden haar tegen.
Na het lekkere ontbijt besluit ik nog eens mijn blog van gisteravond door te lezen. Met schaamte vis ik alle typ- en spelfouten eruit. Mijn excuus: ik was gewoon héél moe! Verder struinen we, of eigenlijk vooral pap, Airbnb af voor een verblijfplaats voor de rest van de week. We slapen hier nog één nachtje in Alta, maar daarna willen we richting het noorden met onze huurauto. Fun fact: onze huurauto is een Subaru. Zoals ik ooit al eerder schreef geloof ik, alles beter dan een Land Rover, hè pap?! Na een tijdje zoeken, vindt papa een hutje op de hei. Fantastisch! Het is zo’n typisch Noors houten hutje in the middle of nowhere. Het allerleukste is dat er een hot tub bij het hutje zit, ik ga me wel vermaken daar!
Als we rond een uur of 11 het hotel uitwandelen, lopen we meteen tegen een hypermodern kerkje aan met een verzameling super mooie ijssculpturen voor de deur. Met de zon die erop schijnt, glinstert en sprankelt het ijs helemaal, het heeft echt iets magisch. Verder is Alta een stad/dorp van niks, het heeft een saai winkelcentrum waar volgens mij het gehele dorp overdag te vinden is en dat was het ongeveer. We zien een paar supermarkten, waar we morgen inkopen moeten doen voor de hele week en drie Intersportwinkels.
Het gevoel dat ik krijg als ik door het stadje loop, kan ik maar moeilijk beschrijven. Ondanks dat er niks is, heeft het iets bijzonders om te beseffen dat je nooit eerder zo noordelijk bent geweest. Dat je nog nooit eerder zo dicht bij het noorderlicht bent geweest en dat je zo dicht bij een bijna onbewoonde wereld bent. Terwijl ik buiten rondloop, verdwijnt mijn stress voelbaar, de frisse (lees: steenkoude, want de gevoelstemperatuur is -18 °C) lucht die ik inadem werkt onmiddellijk positief op mijn geluk. Verder draagt het uitzicht ook nog bij aan mijn ultieme geluksgevoel. De witte heuvels lijken net gletsjers en contrasteren geweldig met de vroege schemerlucht.
Rond 15:45 verkondigt mama dat ze het toch wel erg koud krijgt, dat krijg je ervan als je het vertikt om een legging onder je broek aan te doen hè. Ze vertelt dat “haar onderdelen” bevriezen, pap en ik hebben geen flauw idee wat dat dan weer betekent… Toch heeft ze wel gelijk, “onze onderdelen” beginnen ook te bevriezen, dus we gaan maar gauw terug naar ons hotel.
Natuurlijk weet mama weer de opmerking van de dag te maken: “Je wordt wel overal doodgegooid met dat noorderlicht zeg, beetje overdreven.” Ja hoor mam! Voor mij kan deze vakantie eigenlijk nu al niet meer stuk, of we dat poollicht nou wel of niet zien, het is nu al zo mooi en zo onwerkelijk! Stiekem controleer ik wél gemiddeld elk uur mijn Aurora app.
Om 20:47 zit ik nog even in de bar van het hotel met mijn laptop. Het valt me op dat de mannen tegenover me steeds onrustiger worden en na een paar minuten vertrekken ze. Ik word achterdochtig en check weer even mijn app, 18% om het noorderlicht te spotten.. Ik ga staan en kijk door het raam, ineens zie ik een vage streep met een groenige gloed, zou het?! Ik vlieg zowat naar boven (zesde verdieping), ram op de kamerdeur van papa en mama en schiet in mijn jas. Ik vlieg weer naar beneden en naar buiten en dan zie ik het! De tranen springen letterlijk in mijn ogen, dit is zo mooi, dit is ULTIEM GELUK!
Als voor mijn gevoel het mooiste al geweest is, komen papa en mama een keer naar buiten rollen. We kijken nog even en dan racen we naar een donker plekje aan het fjord, het licht is ondertussen minder indrukwekkend dan eerst, maar het blijft fantastisch en vanaf hier lijkt het veel feller. Het voelt ondertussen wel als -30 °C en we blijven (tot mijn spijt) niet te lang. Het kan dat het bij deze ene keer blijft dat we het poollicht zien en ik verkondig ontzettend duidelijk dat ik het mijn ouders in dat geval niet zal vergeven dat we maar zo kort hebben gekeken.
Eenmaal terug in mijn hotelkamer check ik om de paar minuten mijn app en loop ik om de paar minuten naar de gang om uit het raam te kijken (mijn raam zit aan de verkeerde kant). Ik zie het licht niet nog een keer. Nu, terwijl ik schrijf, ben ik nog steeds vol adrenaline en ook al is het al twee uur geleden, ik loop nog steeds regelmatig naar de gang, want: ik wil meer van dit!
Na het lekkere ontbijt besluit ik nog eens mijn blog van gisteravond door te lezen. Met schaamte vis ik alle typ- en spelfouten eruit. Mijn excuus: ik was gewoon héél moe! Verder struinen we, of eigenlijk vooral pap, Airbnb af voor een verblijfplaats voor de rest van de week. We slapen hier nog één nachtje in Alta, maar daarna willen we richting het noorden met onze huurauto. Fun fact: onze huurauto is een Subaru. Zoals ik ooit al eerder schreef geloof ik, alles beter dan een Land Rover, hè pap?! Na een tijdje zoeken, vindt papa een hutje op de hei. Fantastisch! Het is zo’n typisch Noors houten hutje in the middle of nowhere. Het allerleukste is dat er een hot tub bij het hutje zit, ik ga me wel vermaken daar!
Als we rond een uur of 11 het hotel uitwandelen, lopen we meteen tegen een hypermodern kerkje aan met een verzameling super mooie ijssculpturen voor de deur. Met de zon die erop schijnt, glinstert en sprankelt het ijs helemaal, het heeft echt iets magisch. Verder is Alta een stad/dorp van niks, het heeft een saai winkelcentrum waar volgens mij het gehele dorp overdag te vinden is en dat was het ongeveer. We zien een paar supermarkten, waar we morgen inkopen moeten doen voor de hele week en drie Intersportwinkels.
Het gevoel dat ik krijg als ik door het stadje loop, kan ik maar moeilijk beschrijven. Ondanks dat er niks is, heeft het iets bijzonders om te beseffen dat je nooit eerder zo noordelijk bent geweest. Dat je nog nooit eerder zo dicht bij het noorderlicht bent geweest en dat je zo dicht bij een bijna onbewoonde wereld bent. Terwijl ik buiten rondloop, verdwijnt mijn stress voelbaar, de frisse (lees: steenkoude, want de gevoelstemperatuur is -18 °C) lucht die ik inadem werkt onmiddellijk positief op mijn geluk. Verder draagt het uitzicht ook nog bij aan mijn ultieme geluksgevoel. De witte heuvels lijken net gletsjers en contrasteren geweldig met de vroege schemerlucht.
Rond 15:45 verkondigt mama dat ze het toch wel erg koud krijgt, dat krijg je ervan als je het vertikt om een legging onder je broek aan te doen hè. Ze vertelt dat “haar onderdelen” bevriezen, pap en ik hebben geen flauw idee wat dat dan weer betekent… Toch heeft ze wel gelijk, “onze onderdelen” beginnen ook te bevriezen, dus we gaan maar gauw terug naar ons hotel.
Natuurlijk weet mama weer de opmerking van de dag te maken: “Je wordt wel overal doodgegooid met dat noorderlicht zeg, beetje overdreven.” Ja hoor mam! Voor mij kan deze vakantie eigenlijk nu al niet meer stuk, of we dat poollicht nou wel of niet zien, het is nu al zo mooi en zo onwerkelijk! Stiekem controleer ik wél gemiddeld elk uur mijn Aurora app.
Om 20:47 zit ik nog even in de bar van het hotel met mijn laptop. Het valt me op dat de mannen tegenover me steeds onrustiger worden en na een paar minuten vertrekken ze. Ik word achterdochtig en check weer even mijn app, 18% om het noorderlicht te spotten.. Ik ga staan en kijk door het raam, ineens zie ik een vage streep met een groenige gloed, zou het?! Ik vlieg zowat naar boven (zesde verdieping), ram op de kamerdeur van papa en mama en schiet in mijn jas. Ik vlieg weer naar beneden en naar buiten en dan zie ik het! De tranen springen letterlijk in mijn ogen, dit is zo mooi, dit is ULTIEM GELUK!
Als voor mijn gevoel het mooiste al geweest is, komen papa en mama een keer naar buiten rollen. We kijken nog even en dan racen we naar een donker plekje aan het fjord, het licht is ondertussen minder indrukwekkend dan eerst, maar het blijft fantastisch en vanaf hier lijkt het veel feller. Het voelt ondertussen wel als -30 °C en we blijven (tot mijn spijt) niet te lang. Het kan dat het bij deze ene keer blijft dat we het poollicht zien en ik verkondig ontzettend duidelijk dat ik het mijn ouders in dat geval niet zal vergeven dat we maar zo kort hebben gekeken.
Eenmaal terug in mijn hotelkamer check ik om de paar minuten mijn app en loop ik om de paar minuten naar de gang om uit het raam te kijken (mijn raam zit aan de verkeerde kant). Ik zie het licht niet nog een keer. Nu, terwijl ik schrijf, ben ik nog steeds vol adrenaline en ook al is het al twee uur geleden, ik loop nog steeds regelmatig naar de gang, want: ik wil meer van dit!
