Onze dag van vertrek verloopt nogal hectisch. Als Victoria en ik om stipt 09:00 uur worden afgezet in Proserpine besluiten we eerst even de leuke tweedehandswinkels van het stadje te ontdekken, want we hebben toch genoeg tijd. Al gauw kom ik erachter dat Victoria slome shopper is. Voor mijn gevoel dwalen we uren in de schattige winkeltjes rond en als ik de tijd check, blijkt mijn gevoel aardig te kloppen, het is 10:45. Als het me uiteindelijk is gelukt om Victoria los te weken van de vitrines met prachtige sieraden, pakken we onze eindeloze boodschappenlijst erbij. Dit keer neem ik het hef in handen en ik verdeel de lijst, binnen 45 minuten hebben we al ons voedsel voor de komende 2 weken bij elkaar verzameld. Onze voorraad bestaat onder andere uit een enorme witte kool, een reusachtige pompoen, blikken tonijn, blikken bonen, 14 bananen, 36 eieren (geen grapje!!) en 4 kilo wortels. Nadat we Victoria's koffer hebben volgestopt met al ons eten en onze backpacks hebben ingepakt, brengt Mike ons naar Shute Harbour. Vanaf daar vertrekt onze watertaxi. Als we de boot hebben volgeladen met al onze zooi, vertelt Phil, de taxi-skipper, doodleuk dat ze sinds twee weken een nieuwe boot hebben en dat het vandaag de eerste stormachtige dag is, dus dat ze benieuwd zijn of hij het overleeft. Victoria en ik zijn vooral benieuwd of wij het overleven. De rit lijkt net een geweldig leuke achtbaan en na 20 minuten worden we netjes afgezet op het strand van Palm Bay. We zijn lichtelijk teleurgesteld dat het regent, maar nog steeds is dit eiland het paradijs, we kijken onze ogen uit! Mariella (Victoria's landgenoot) legt alles uit in zo'n zwaar Italiaans accent dat ik op sommige momenten twijfel of ze wel Engels spreekt. Ze laat ons het terrein zien en stelt ons voor aan de andere Woofers op het eiland: vier Fransen, een Italiaan, een Australische en drie Taiwanezen. Erg leuk allemaal!

Op mijn eerste werkdag heb ik een housekeeping shift, kamers (of complete strandhuizen) schoonmaken en klaarmaken voor check-in. Ik werk met drie Fransen en ze doen aardig hun best om zo veel mogelijk Engels te spreken. Na ongeveer 5 minuten snap ik waar de term "Met de Franse slag" vandaan komt. De Franse Lise-Marie heeft onder het bed gestofzuigd, maar als ik met de dweil onder het bed door ga, kom ik een plastic beker, een halve chocoladereep en de complete inhoud van een gemiddelde afvalbak tegen, super… De dagen erop verlopen fantastisch, gelukkig maken niet alle Fransen "met de Franse slag" schoon. Ik heb af en toe ook een shift in de keuken, maar dat afwassen vind ik toch nog steeds niks. Toch vliegt de tijd elke keer weer voorbij tijdens het werk. Naast het werk wandel ik het hele eiland af, soms alleen, soms met Victoria en soms met Alex (één van de Franse meisjes). In de tijd die overblijft liggen we op het strand, we hebben onze vast plek al op dag 1 en als ik niet weet waar Victoria is, zoek ik als eerste daar!

In week 2 op ons tropische eiland verlaten twee Fransen (waaronder Alex), de Australische en de drie Taiwanezen ons. Ze worden ingewisseld door een Frans koppel, een meisje uit Oostenrijk en een Chinese jongen. Vooral met de Chinese jongen (Zheng, nickname: Zach) kan ik het goed vinden. Op een van onze laatste dagen op het eiland besluiten we te gaan kajakken (dat hebben we gek genoeg nog niet één keer gedaan). Het blijkt een dramatische dag te worden. Als Victoria, Magda (Oostenrijkse meisje), Zach en ik een tijdje onderweg zijn, roept Zach ineens dat hij vergeten was te zeggen dat hij niet kan zwemmen. Fantastisch, hoe kun je dat nou vergeten te zeggen als je gaat kajakken??!!! Nouja, (nog ) niks aan de hand. Onze tocht verloopt gelukkig soepel en als we terug in de baai zijn, beginnen we met een spel dat ik van het kajakken op studiereis ken (staan in de kajak, wisselen van kajak, enz.). Als ik met Magda van kajak wissel, gaat het fout, natuurlijk vallen we. Helaas lukt het mij niet om in het water te vallen, ik val vol met mijn linkerkant op Magda's kajak (de twee nachten daarop slaap ik op mijn rechterzij). Als Zach en ik daarna ook van kajak proberen te wisselen, valt hij in het water, eerst vinden we het allemaal wel grappig, maar ineens beseffen we dat hij niet kan zwemmen. Hij spartelt en grijpt de kajak, gelukkig zijn we vlakbij het strand en gelukkig draagt hij een zwemvest. Als we naar het zwembad lopen om verder te oefenen met zwemmen, zijn mijn Hemaslippers van 3 euro na drie jaar (gekocht in 2014), officieel aan hun einde gekomen. Erg jammer allemaal.